جزتو

وقتی به کلاس قدم می گذارد، بهار با نسیم نفس هایش می شکفد و گل و لبخند و زمزمه، فضا را پر می کند. با او آسمان می بارد، چشمه می جوشد، نسیم می وزد و آفتاب سفره مهربان خویش را می گشاید. از خانه تا مدرسه، با هر گام، بهشت نزدیک تر می شود. نگاهش خانه مهربانی است و قلبش مهربان تر از آب. دل ها را به طراوت و پاکی و پاکیزگی می خواند. دست های گرم و صمیمی اش، مشق عشق می نویسد. سرانگشت او افق های روشن فردا را نشان می دهد واشاراتش، آن سوی پرده های خاک و ملکوت پاک خدا را. وسعت شفاف قلب ها، قلمرو اوست و کشتزار جان دانش آموزان تفرّجگاه خرمی او.

 معلم در کلام استاد مطهری:

 معلم باید نیروی فکری متعلم را پرورش دهد و او را به سوی استقلال رهنمون شود. باید قوه ابتکار او   را زنده کند؛ یعنی در واقع، کار معلم آتش گیره دادن است. فرق است میان تنوری که شما بخواهید آتش از بیرون بیاورید و در آن بریزید تا آن را داغ کنید و تنوری که در آن هیزم و چوب جمع است و شما فقط آتش گیره از خارج می آورید و آن قدر زیر این چوب ها و هیزم ها قرار می دهید که اینها کم کم  

 مشتعل  شود.

  مقام معلم

می توان در سایه آموختن                           گنج عشق  جاودان اندوختن

اول از استاد، یاد آموختیم                           پس، سویدای سواد  آموختیم

از پدر گر قالب تن یافتیم                            از معلم جان روشن  یافتیم

ای معلم چون کنم توصیف تو                       چون خدا مشکل توان تعریف تو

ای تو کشتی نجات روح ما                         ای به طوفان جهالت نوح  ما

یک پدر بخشنده آب و گل است                      یک پدر روشنگر جان و دل است

لیک اگر پرسی کدامین برترین                     آنکه دین آموزد و علم  یقین

سلام  . صدتا سلام . سلام به نام  اولین معلم انسانها . سلام به اون که سوگند خورد به قلم . سلام به رسالتش که برعهده پیغمبرش(ص) نهاد. سلام به حضرت ادم (ع)که ادمیت رو به وجود اورد که برای هم سرمشق باشند. سلام دوستان . امروز روز معلم ، روز شهادت استاد مطهری است . به پاس داشت اون انسان وارسته که همیشه قلم و ذهنش همیشه به یادگار در اذهان عموم باقی و جاوید خواهد ماند .  سلام به هوای دورگه بهار، سلامی به گلهای تروتازه بهاری ولی به نماندن همان گل که با نسیمی بهاری کم کم  گلبرگهایش از کلاله که همچون مادری از روز اول ،اورا در آغوشش گرفته بود ؛ سلامی به بادهای  بهار که نوازشگر گلبرگهاست ولی گل نه شکایتی از او دارد و نه از  او میهراسد بلکه با تمام وجود و از ته دل اورا میستاید که چنین هم خود  و هم اورا به رقص میدارد.سلامی به عاشقایی که در بهار حالشان بهاری است ولی دلشان بگی نگی از زمستان هنوز حکایت میکند و گه گاهی اشگایی از سرشوق ولی به یاد بهارمعشوقش میریزد ولی ولی ولی ها . دوستان امیدوارم که حالتون خوب باشه . وای یادم رفت از روز موعود بگویم .اره روزی که همه معلمان به شوق ان زنده اند. روزی که دلخوشی همه معلمان است ولی کم کم همونم داره تو غبار مسائل سیاسی و کاهلی و سستی بعضی از اشخاص داره گم میشه . به همین دلیله که خانمی شعار که درروز معلم شعری گفته که اونم درادمه مطلب خواهم اورد. چند مطلب دیگه هم در مورد روز معلم اوردم که خوندنش خالی از لطف نیس. جان من بخون دیگه تا حالشو ببری . باور کن بد نیس .ضرری هم نداره . اخ قربون برم خدا رو....  
راستی  روز معلم مبارک     جا داره روز معلم رو به تمامی معلمین عزیز و دلسوز و زحمت کش ، از معلم کلاس اول ابتداییمون گرفته(یادش بخیر چقدر مهربون بود ) تا راهنمایی و دبیرستان و اساتید محترم دانشگاهمون  و مخصوصا و مخصوصا خودم تبریک عرض نمایم یادش بخیر شعر دوران کودکی رو: معلم معلم ، شمع شدی شعله شدی سوختی                   تا هنرت را به من آموختی بعد همگی با هم فریاد میزدیم
" معلم عزیزم روزت مبارک " یادش بخیر چه دوران خوب و طلایی بود …….. چقدر زود گذشت………پر از خاطره بود….خاطره های تلخ و شیرین ……خاطره روزایی که حال و حوصله درس خوندن رو نداشتیم بعد از شانس خوبی هم که داشتیم معلممون یک راست میرفت رو اسممون دست میزاشت و صدامون میکرد تا ضایع شیم ……. از اون طرف هم وقتی به خونه میرسیدیم تا از در وارد نشدیم ازمون می پرسیدن شیری یا روباه ……… بعد با شرمندگی میگفتیم روباه اونم چه روباهی ……..ولی بعضی وقتا هم شیر بودیم اونم چه شیری شیر  پاکتی و  از نوع استریلیزه  وای چقدر زود گذشتاما هر چی بود تموم شدچه بد چه خوباما این خاطره هاست که می مونه گفت استاد مبر درس از یاد       یادبادآنچه به من گفت استادیاد باد آنکه مرا یاد آموخت         آدمی زنده بود از دولت یادهیچ یادم نرود این معنا              که مرا مادر من نادان زادپدرم نیز چو استادم دید             گشت از تربیت من آزادپس مرا منت از استاد بود           کو به تعلیم من اِستاد أستادهر چه میدانست آموخت مرا       غیر یک نکته که ناگفته نهادقدر استاد نکو دانست                حیف استاد به من یاد ندادگر بمرد ست روانش پر نور          گر بود زنده خدا یارش

هیچکس اشکی برای ما نریخت                                                 

  هر که با ما بود از ما میگریخت

چند روزیست حالم دیدنیست                                                   

  حال من از این و آن پرسیدنیست

گاه بر روی زمین زل میزنم                                                     

  گاه بر حافظ تفعل میزنم        

حافظ دیوانه فالم را گرفت                                                     

   یک غزل آمد که حالم را گرفت  

      گفت :      

ما زیاران چشم یاری داشتیم                                                    

  خود غلط بود انچه می پنداشتیم !

مگسی را کشتم!

نه به این جرم که حیوان پلیدی است،بد است

و نه چون نسبت سودش به ضرر یک به صد است

طفل معصوم به دور سر من می چرخید،به خیالش قندم

یا که چون اغذیه ی مشهورش تا به این حد گندم

ای دو صد نور به قبرش بارد؛مگس خوبی بود

من به این جرم که از یاد تو بیرونم کرد

مگسی را کشتم!

رویای با تو بودن را نمی توان نوشت
نمی توان گفت و حتی نمیتوان سرود
با تو بودن قصه شیرینی است به وسعت تلخی تنهایی
و داشتن تو فانوسی به روشنایی هر چه تاریکی در نداشتند
و...و من همچون غربت زدای در آغوش بی کران دریای بی کسی
به انتظار ساحل نگاهت می نشینم و می مانم تا ابد
وتا وقتی که شبنم زلال احساست زنگار غم را از وجودم بشوید
بانوی دریای من...
کاش قلب وسعت می گرفت شمع با پروانه الفت می گرفت
کاش توی جاده های زندگی خنده هم از گریه سبقت می گرفت.