جهان در تپش آمدنت به لرزه درآمده است.بادها پراکنده در هر سو، ستم*باره*های خویش را بر دوش می*کشند.اهل زمین، ثانیه شمارها را مرتب نگاه می*کنند.یک منجی، فقط یک منجی است که می*تواند آنها را از درد و رنج و غم خلاصی بخشد.درختان گیسوان پریشان خویش را فصل به فصل به دست زمان می*سپارند تا زردی و سرمای زندگی را به ساعت سرسبزی جوانه*هایشان برساند.دل*ها در غربت خاک، غریبه و تنها جان می*دهند.ماهیان قلب*ها خشک*سالی محبت و مهربانی را تاب نمی*آورند.چشم*ها چشمه*های خشکی شده*اند که کمتر به اشک شوق می*اندیشند که گریه*های فراق، آنان را امان نمی*دهد.تشنگی بر اعماق و ریشه این دیار نفوذ کرده و تندیس*ها تاب ایستادن را بیش از این ندارند.کشتی*های عدالت و انصاف در هیاهوی بی*امواج صدایشان به گِل نشسته*اند و ناخدایان خدانشناس، هنوز در ادعای حق*طلبی خویشند.هر روز که عرش از صدای ضجه ستم*دیدگان به لرزه درمی*آید، زمین، چهار ستونش فرو می*ریزد.لرزش بر اندام آدمیان افتاده.قدم*هایشان سست شده، ایستاده*اند؛ اما غبارهایی را می*مانند در هوا.هستند؛ ولی گویی کسی جز خودشان نیست!نیستند؛ ولی چنان در خویش حل شدند که گویی هستی، جز آنها نیست.خندانند؛ ولی در اعماق روح خویش چیزی ندارند جز اشک و عذاب.گریانند؛ ولی نمی*دانند بهانه این همه سختی و اشک چیست؟!فضا، زمین، زمان، آسمان، دریا، انسان و هر آنچه در هستی است، در خلاءی عظیم غوطه*ور است. همه چیز در حال غرق شدن است. همه چیز در حال از بین رفتن است.همه چشم به نجات دهنده*ای دوخته*اند که دست*های رها و خالی را بگیرد و از این فضای در حال سقوط نجات بخشد.سخت است؛ سخت است هر روز چشم بگشایی و خورشید را ببینی که طلوع کرده، بی*آنکه خبری از آمدن تو آورده باشد.سخت است هر روز به سرخی غروب بکشانی و در تیرگی شب فرو روی، بی*آنکه به آرامشش دست*یابی.سخت است تا آخر هفته روز شماری کنی و روز هفتم بلند شوی و باز هم هیچ کس را در آن سوی جاده نبینی.سخت است پنجره را باز کنی و به دور دست*ها خیره شوی و هیچ چیز جز چشم*های منتظر کاج*ها نبینی.جاده*های کشیده شده تا آن طرف انتظار. چشم*های خیره شده به روبه*رو ...*.پنجره*های گشوده شده، فریادرسی را می*خواهد که خواب ستم و بی*عدالتی را بر آشوبد.سواری را می*خواهد که منتظرانش او را از پشت شیشه*های به شوق آمده، ببینند.جهان تو را می*خواهد.
