آرام آرام نزدیک می شود روز وساعاتی که بیشتر یاد اورا تداعی می کند. هر چه ماه به نیمه نزدیک تر می شود خیابانها رنگین تر ، بستانها سبزتر و زبانها به نامش گویا تر می شوند. اما اگردقیق تر بنگری در میان این همه غوغا و هیجان چیز دیگری است که رخ نمایان می دارد: غربت امام غریبی که مردم به نامش جشن می گیرند و شیرینی نثار می دارند ولی دلهایشان از او خالی است. گویی نمی بینند هزار و اندی سال غبار انتظار بر پیشانی اش نشسته و بی توجهی یاران زخم بر دلش افکنده است. دم از او می زنند ولی با نافرمانی اش تیر بر پیکرش می زنند و انگار در صدا زدنش دل خود را راضی میکنند و منافع خود را می جویند. پس کی او را برای خودش و برای التیام غمهای مادرش بخوانیم ؟ شاید زمان آن رسیده باشد کمی تامل کنیم و از خدایمان بخواهیم که دعاهایمان را برای آن وجود نازنین خالص گرداند و توفیق خدمت گزاری صادقانه به ما ارزانی دارد. بیا و حاجت خود را فدای حاجت او کن به هر نیاز و تمنّا، دعا کنیم بیاید اللهم عجل فرجه و سهل مخرجه و اشف صدره
اى گل که ولاى تو در جان من است ...... داغ غم دورى تو مهمان من است یک لحظه بیابه جان زهرا سوگند ...... جاى قدمت به روى چشمان من است 