به سویت می آیم تا نماز عشق بر پا و برایت بگویم نگفته هایم را تا بدانی
که چقدر دوستت دارم.آری پدر آسمانیم می خواهم از عشق ?سخاوت و
مهربانیت بگویم که چگونه در پست ترین لحظه هایم در آغوشت نگاهم داشتی تا
نلغزم نشکنم.
خدایا چگونه از تو بگویم زبانم از واژه و کلمه خالیست و نمی توانم با این قلم
ناقصم از تو بنگارم...اما بگذار با همین اندک جسارتم بگویم که دوستت دارم و از تو
ممنونم که در تمام لحظات یاس آلود تنهایم نگذاشتی...خدای من هنگامی که در
غم غوطه ور بودم در قلبم نور امید تاباندی و عشق را در روحم.من از کودکی با لاله
عباسی ها عاشقی کردم و در آغوش یاس به خواب رفتم و حال در می یابم که یاس
اغوش عطر آگین تو بود.
ای مقدس ای مهربان در تنگناهای زندگیم چراغ افروختی و نگذاشتی که در آغوش
کژی ها فرو روم و راه را گم کنم از تو ممنونم ای عشق بی انتها...
کودکیم در به تو اندیشیدن گذشت از این که هر لحظه نگاهم می کنی و از اشتباهات
کودکانه ام غمگین می شوی و من چه غافل بودم و کودکانه نامم را در بدهای
زندگی حک می کردم و تو می بخشیدی.در مسیر جوانه زدن وبه گل نشستنم
چه دامها بر سر راهم پهن شد و چه سیاهی هایی به من هجوم آورد و هر بار تو
یاریم دادی.
وقتی صبحگاهان به ایوان می روم ومی بینم که باز روزی دیگر هنوز نفس می کشم
راه می روم می خندم دستانم را تکان می دهم و می بینم شکر می کنم ای
هستی مطلق...به دنبال نشانی از تو پنجره اتاقم را می گشایم و قمری ها را می
بینم که نوک بر نوک هم می سایند و دانه بر می چینند.زاغکهامی خوانند و مادرم این
فرشته بی بال من بلند می گوید آهای خوش خبر خوش آمدی...من به عشق تو
همه جاندار و غیر جاندار را عاشق می کنم تیر چراغ برق با پنجره ام و درخت مو با در
آهنی همسایه...می بینی چگونه با عشق تو سرشارم؟؟؟
خدای من ای همه هستی قلبم ?بهشت و جهنم جز کلمه ارزشی ندارد بهشت
زمانیست که مادرم میخندد راه می رود و سبد سبد عشق می کارد و تنها دلخوشی
روزگارش کاشتن شمعدانی در گلدان و کندن علفهای مزاحم از دور
نعناست...آشپزی می کند با خوشی و می خرامد دلبرانه..این بهشت من است این
امید زیستن من است که بی او دنیا برایم جهنمی بیش نیست...خدایا برای داشتن
مادرم این قدیسه زمینی که قرآن خواندنش لالایی روح خسته من است
شاکرم...
خدایا کسانی که با قدم گذاشتن بر لحظه هایم مرا فریفتند و به وادی نا امیدی
ها کشاندند را می بخشم چرا که گفته ای ببخش تا ببخشایمت...و من می بخشم
تا بخشیده شوم و می گذرم از کسانی که قلبم را با بی رحمی شکاندند...
و فراموش می کنم کسانی که از زندگیم گذر کردند و دری ننواختند...خدایا در این
مسیر سخت آموختم سکوت کردن و آرام بودن ?شکست خوردن و از پای
ننشستن.آموختم صبر و شکیبائی?یاری رساندن و چشمداشتی نداشتن و اینکه
بگذار هر چه می خواهند بگویند چرا که من هستم پا برجا و قوی و تو را از همه دنیا
بر گزیده ام خدایا تو را بخاطر کسانی که در مسیر راهم قرار دادی تا آموزگارم باشند
شکر می گویم و با تمام وجودم سجده بر درگاه ملکوتیت می کنم که نماز را اینگونه
بجای می آورم با عشق با دل...خدایا تو را بخاطر تمام داده هایت?گرفته هایت?نداده
هایت?عاشقانه هایت?حکمت هایت شکر می گویم و می خواهم بدانی که لبریزم از
مهربانیت.دستانم را بگیر و رهایم نکن ای همه لطف وصفای عاشقانه ?آغوشت این
مامن امن دلتنگی ها را از من مگیرو دیده از من دور مکن که بی تو و عشقت
پرستویی بی آشیانم...
تنها دعای من در حق تک تک دوستان و خودم این جمله است که مادرم
همیشه تکرار می کند:
خدایا ما و همه کسانی را که می شناسیم و یا حتی نمی شناسیم را
عاقبت بخیر کن و عزت نفسمان را از ما نگیر...
آمین
