پیامبر اکرم (ص) می‌فرماید : هرگاه بنده‌ای دچار غم و اندوه شود این را بگوید:
«اللَّهُمَّ إِنِّى عَبْدُکَ وَابْنُ عَبْدِکَ وَابْنُ أَمَتِکَ نَاصِیَتِى بِیَدِکَ مَاضٍ فِىَّ حُکْمُکَ عَدْلٌ فِىَّ قَضَاؤُکَ
أَسْأَلُکَ بِکُلِّ اسْمٍ هُوَ لَکَ سَمَّیْتَ بِهِ نَفْسَکَ أَوْ عَلَّمْتَهُ أَحَداً مِنْ خَلْقِکَ أَوْ أَنْزَلْتَهُ فِى کِتَابِکَ
أَوِ اسْتَأْثَرْتَ بِهِ فِى عِلْمِ الْغَیْبِ عِنْدَکَ أَنْ تَجْعَلَ الْقُرْآنَ رَبِیعَ قَلْبِى وَنُورَ صَدْرِى
وَجَلاَءَ حُزْنِى وَذَهَابَ هَمِّى»
یعنی: «ای الله همانا من بنده تو ام و پسر بنده تو و پسر کنیز تو و سرنوشتم به دست توست،
حکم تو بر من قابل اجراست، قضا و قدر تو در مورد من عین عدل است، از تو می‌خواهم به
هر اسمی که خودت را به آن نامیده‌ای و یا در کتابت نازل نموده‌ای یا آن را به یکی از مخلوقاتت
آموخته‌ای یا در علم غیب نزد خودت برای خودت انتخاب نموده‌ای، قرآن را بهار قلبم و
نور سینه‌ام و زداینده اندوهم و برطرف کننده غم‌هایم قرار بدهی».
رسول‌الله این دعا را زیاد می‌خواند: «اللَّهُمَّ إِنِّى أَعُوذُ بِکَ مِنَ الْهَمِّ وَالْحَزَنِ وَالْعَجْزِ وَالْکَسَلِ
وَالْبُخْلِ وَالْجُبْنِ وَضَلَعِ الدَّیْنِ وَغَلَبَةِ الرِّجَالِ».
یعنی: ای الله، همانا به تو پناه می‌آورم از غم و اندوه و ضعف و تنبلی و بخلی و بزدلی
و زیاد شدن قرض و زورگویی مردم.
