از باغ می‌برند تا چراغانی‌ات کنندتا کاج جشنهای زمستانی‌ات کنند
پوشانده‌اند صبح ِ تو را ابرهای تار
تنها به این بهانه که بارانی‌ات کنند ای یوسف! به این رها شدن از چاه دل مبند این بار می‌برند که زندانی‌ات کنندای گـِل
، گمان مکن به شب ِ جشن میرویشاید به خاک مرده‌ای ارزانی‌ات کنند
یک نقطه بیش فرق رحیم و رجیم نیست از نقطه‌ای بترس که شیطانی‌ات کند آب طلب نکرده همیشه مراد نیست
گاهی بهانه‌ای است که قربانی‌ات کنند
