تو نیستی که ببینی ، چگونه ، دور از تو
به روی هر چه درین خانه ست
غبار سر بی اندوه ، بال گسترده ست
تو نیستی که ببینی ، دل رمیده ی من
به جز تو ، یاد همه چیز را رها کرده ست .
غروب های غریب
در این رواق نیاز
پرنده ساکت و غمگین
ستاره بیمار است
دو چشم خسته ی من
در این امید عبث
دو شمع سوخته جان همیشه بیدار است
تو نیستی که ببینی ...
