جزتو

سلام...

یکی از عرفای اهل دل تعریف می کرد که :

 یه روز یه کسی به من گفت : کسی که غرق در راز و نیاز با خداست و داره با خداش عشق بازی می کنه و شب روز به فکر خداشه و همواره دلش به خاطر اون می تپه....مگه میشه عاشق یه انسان هم بشه و برای رسیدن به اون تلاش هم بکنه؟؟؟ مگه این معنی شرک ورزیدن توی عشق رو نمیده...مگه معنیه داشتن دو عشق رو درآن واحد نمیده؟؟؟

یه چند لحظه ای فکر کردم و جوابش و با استفاده از آموخته هام اینطوری دادم:

اگه انسان عاشق یه مرد یا یه زن بشه باید ببینه این عشقش چه طوریه...اگه دید اون عشق رو در کنار یا عرض عشق خدا قرار داده باید بدونه که شرک حساب می شه...اما اگه دید این عشق به یک انسان در طول عشق به خداست...هرگز شرک حساب نمیشه...

یه نگاهی به من کرد و گفت: ببین عمو برای من زیر سیکل صحبت کن...!!!!

منم یکم فکر کردم و گفتم:

ببین ...اگه دیدی عشقی که به یه انسان داری موجب میشه که از عشق خدا دور بشی ... یعنی می بینی به خاطر اون عشق رنگ اطاعت و عبودیتت کم رنگ شده و بعضی دستورات خدا رو به خاطر عشق به انسانت انجام نمی دی باید بدونی که عشقت یه شرک حساب میشه...اما اگه دیدی از شدت عشقی که به خدا داری می خوای یه عشق زمینی رو هم داشته باشی... یعنی به خاطر اینکه خدا می گه به بندگان عشق بورز و ازدواج کن و به همسرت مهربانی کن و لطف و صمیمیت رو توی کانون گرم خانواده پیاده کن   عاشق شدی....بدون که این شرک نیست و عین توحید و ایمان به خدای بی همتا و عشق مطلق فقط به ذات باری تعالی است... 

یه بار دیگه نگام کرد و گفت: یه مثال می زنی؟

منم گفتم : ببین اگه عشق به کسی باعث شد نماز اول وقتت عقب بیفته و یا اینکه باعث نگاه به نامحرم بشه معلوم که در عرض عشق به خداست...اما اگه دیدی عشق به کسی باعث شد نماز خون تر بشی و گناه کمتر بکنی و یک کانون خانواده رو تشکیل بدی ... بدون که در طول عشق به خداست...و مورد تایید خود خداست...