در دلم به اندازه تمام کلماتی که حرف زده ام سکوت دارمگاهی چه زیبا و آرام بخش است این سکوتو گاهی چنان احساس خفقان می کنم که می خواهم با تمام وجودم از ته دل فقط فریاد بکشمتا تو بودی سکوت معنا نداشتغم معنا نداشتهمه شور بود و هیجانلبهایم با کلمات غریبه شده اندکلمات برای ساختن یک جمله کنار هم جا نمی گیرندمن همچنان در سکون و سکوت هستمولی
همانند پری که باد آن را به این سو و آن سو می برد در خلا سرگردانمبی هیچ اراده اینه نیازی هست
نه شوری هستنه امیدیکه بخواهم به آینده بنگرمروزمرگی ها تمام زندگی را فرگرفته استرقابت خورشید و ماه برای نمایان شدن روز به روز سخت تر می شود.و هدف در این رقابت جای خود را گم کرده استپس ناگزیرم که این سکون و سکوت را حفظ کنم.
