جزتو

خدایا نمی دانم با که دارم حرف می زنم ، روزهایی بود که دنیایی که اکنون از دیدنش دلم می گیرد ، برای من از خانه ام هم حتی شیک تر و دلپذیر تر بود . و   ای تو که در من تراویده ای ، ای   شبنم خوشبو خدایی   که سردی رگ هایم را پرواز داده ای ، ای روشنی ای که تعبیر عارفانی ، ای تو که کلید رویاهای منی ، ای که وجودت همه اهنگ است بر این روح  پر از اضطرابم می خواهم در این غروب شکرت بگویم و قدری تمنایت کنم تا باز هم بر من ببخشی ، تو می دانی چه را می گویم ! منی که نه صدا بودم و نه طنین خوش و انسانی بودم پر از سکوت را شنیدی ، تو در من فرود آمدی تا به من یاری دهی .
مهربانا ، روی میز دلهره هایم  گرمایی موج می زد که باعث جاری شدن اشک های داغم می شد ، به آسمان که نگاه کردم خیلی حرفها دستگیرم شد ، مثل بادبزن کار می کرد اما از فرط خستگی و داغی که همه از بازتاب فرش داغ کویر و بیابان هایش بودند  به جای آسمانی آبی  با حاشیه های سفید ، آسمان نمی دانست چه رنگی باشد بهتر است ولی  شاید زرد بود .
دلم عجیب غصه دار بود و امتداد خیابان های دلشوره   صدای سوت های ناکوکی به ذهنم ضربه می زد ، در تمام طول راه به تمام انچه بر همسفرانم می گذشت فکر کردم ، اما هنگامی که به دره رسیدم   هوش از سرم رفت و آن وقت بود که فهمیدم  قبل از اینکه گم می شدم باید  به خودم فکر می کردم .
مهربانا گم شده ام ، همه اینجا به هوشند ، حتی همان آسمان غش کرده از گرما هم امیدوار و زنده است . درخت زردآلویی که من زیرش مشت بر سینه می کوفتم هم به هوش است و حتی ان چشمه ای که میان دو صخره ی برگ مانند جاری است هم می خرامد  و به خاطر وصال تنها بر سینه "خود" مشت می کوبد .
نگاه مسافری بر من افتاد ، آیا این همان رویا چشمی است که سیب سرخ را تا نزدیک دهانم می آورد و انرا پس می زد ؟ و مرا در حسرت ان گذاشت ؟ نگاهش بر سفره ی پر از دلهره ی درد ودل های من افتاد  اما !!

اما کاش با  عشق مرا به وسعت اندوه این زندگی ها نمی برد ! اما ای کاش حال که شب شده ، من درد و دل می کردم و او گوش !  ای کاش حالا که شب شده چراغ ها روشن می ماند تا امیدوار به هر تکانش خیره می ماندم ! ای کاش چای می خوردیم ! کاش دچارش نمی بودم تا اشک نمی ریختم . کاش اسیرش نمی بودم تا قلبم دردی نداشت .
یارا ، ماهی کوچکت انگار داشت خفه می شد ! مهربانا قلب پارچه ای و پنبه ای مترسک تو  دیشب برای اولین بار درد گرفته بود .  دوستش داشتم ، چرا که باید دچار باشم تا روزی دچار نشوم . او همانی است که مرا دچار تو کرده است و چه خوب مرا دچار آن چند ضلعی پلید نکرده است .  خدایا مرا بیاب تا بدین سان بیابمت . ارتباط گمشده ی من و دره ی دلهره ها را گم تر کن . مهربانم بازهم مرا به خلوت حسرت مداد شمعی ها و بادبادک ها ببر ! تا با همان ته مداد شمعی ها  بادباکم را رنگ بزنم و زیر سقف آسمون بایستم و داد بزنم بادبادک سلام ! نگاهش کنم و برایش دست تکان دهم !

خدا دلهایمان را صاف گردان .