مرا به ریزش باران مرا به گرته ی مهتاب های خفته به ساحل به میهمانی دستان خویش دعوت کن دلم برای تو تنگ استو ابرها به دو چشمم نشسته بارانی اگر که باز نیایی
چگونه فاصله ای را که در میان ماست به هیچ نشانم
به خلوتی که در آن نیستی کنم نجوا
اگر که باز نیایی صفای ریزش باران
صدای بانگ تو را درتنم نخواهد ریخت
سکوت ریزش برف
ز های و هوی نگاهت نشان نخواهد داشت
اگر که باز نیایی جواب شاخه یاسی که گوشه ی ایوان
به گاه دیدن من سراغ بوی تنت را گرفته می خواهد،نگفته خواهد ماند
اگر که باز نیایی
کتاب کهنه ی حافظ به روی میز اتاق به زیر پرده ی خاکی نخوانده می ماند
برای فال گرفتن کسی به شاخ نباتش قسم نخواهد خورد
اگر که باز نیایی
ملال زندگیم را به سنگ خواهم گفت
به چشم پنجره ها انتظار خواهم کاشت
دلم برای تو تنگ است
و ابرها به دو چشمم نشسته بارانی
صفا و پاکیزگی را در خلوت خود دریاب
هیچکس نمی داند تو چه میکنی،آیا گوشه اتاق،تو به منظره ی دریایی مبدل می شوی؟ واگر در اتاق محقر تو دنیایی جا گرفت،آنگاه در صفا و پاکیزگی خود شک مکن.
برگ در انتهای زوال می افتد و میوه در انتهای کمال،ببین چگونه می افتی مانند برگ یا مانند سیب سرخ.
انسان ها صفرهایی هستند که هرچقدر هم پیش هم جمع بشن باز هم صفرن ولی وقتی یه یک بیاد کنارشون میشن تمام هستی و ارزشمند میشن.این یک همون خداست.
دکتر علی شریعتی
شـــــــــــــــــــــــــــاد باشــــــــــــــــــــید