آقای من!مولای غریب من!ای مسافر بیابانهای تنهایی!
مضطرفاطمه(س)!پدر مهربان اهل عالم!
گویا همه چیز دست به دست هم داده اندتا شمادر غربت بمانید!
می خواهم بسوی تو برگردم،یقین دارم بر گذشته های پر ازغفلتم کریمانه
چشم می پوشی
می دانم توبه ام را قبول می کنی وبا آغوش بازمرامی پذیری؛
می دانم درهمان لحظه ها،روزها وسال های غفلت هم،
برایم دعا می کردی.
من از تو گریزان بودم،اما تو همچون پدری مهربان،
دور را دورمرا زیر نظر داشتی...
