*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*
*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*
در میان کلماتی که ذهن خسته ی مرا به بازی گرفته می نشینم ودر تمام مدتی که حرف ها چون موریانه روح آرزوهایم را می جوند، می بینم چطور شاخه های سبز زندگی ام هرس می شود وباورامید در میان احساسم می خشکد. تبری در میان د ستانم بی رحمانه ریشه آرزوهایم رامی زند تا مبادارویایی جایگزین آنها نشود. اینک در برهوت احساسم نشسته ام وبه زمینی چشم دوخته ام که تنها مترسکی لرزان در گوشه ای از آن نگاهم می کند. غروب به آخر راهش می رسد ومن برای مرگ آرزوهایم جشن ماتم می گیرم.
