مردی چهار پسر داشت. آنها را به ترتیب به سراغ درخت گلابی ای فرستاد که
در فاصله ای دور از خانه شان روییده بود ،پسر اول در زمستان، دومی
در بهار، سومی در تابستان و چهارم در پاییز به کنار درخت رفتند.
سپس پدر همه را فراخواند و از آنها خواست که براساس
آنچه دیده بودند درخت را توصیف کنند .
پسر اول:درخت زشتی بود، خمیده و در هم پیچیده . پسر دوم:درختی پوشیده
از جوانه بود و پر از امید شکفتن . پسر سوم:درختی پر از شکوفه های
زیبا، باشکوهترین صحنه ای بود که تابه امروز دیدم . پسر چهارم:
درخت بالغی بود پربار از میوه ها ، پر از زندگی و زایش .
مرد لبخندی زد و گفت: همه شما درست گفتید،
اما هر یک از شما فقط یک فصل از زندگی
درخت را دیده اید ! شما نمیتوانید درباره یک درخت یا یک انسان براساس یک
فصل قضاوت کنید: همه حاصل آنچه هستند و لذت، شوق و عشقی
که از زندگیشان برمی آید فقط در انتها نمایان میشود، وقتی
همه فصلها آمده و رفته باشند! اگر در ” زمستان”
تسلیم شوید، امید شکوفایی ” بهار” ،
زیبایی “تابستان” و باروری “پاییز” را از کف داده اید ! مبادا بگذاری درد و رنج
یک فصل زیبایی و شادی تمام فصلهای دیگر را نابود کند ! زندگی را
فقط با فصلهای دشوارش نبین در راههای سخت پایداری
کن: لحظه های بهتر بالاخره از راه میرسند . . .
