من یه قطره تویه دریامن یه ذره تویه دنیا
تویه شعرباشکوهی من یه نقطه ازالفبا
اگه گستاخی نباش تورومال خودبدونم
شبهای بی کسیموباتوبه صبح برسونم
فکردیدن نگاهت مثل رویاهای دوره
توکدوم شهرکه انگارهمه راه هاش بی عبوره
اگه قابلم بدونی باتوموندنی ترینم
باتوسبزم امابی تویه درخت بی زمینم
ای همیشگی ترینم میخوام عاشق توباشم
میخوام ازتوجون بگیرم اگه لایق توباشم
از من نپرس چقدر دوستت دارم
اینجا در قلب من حد و مرزی برای حضور تو نیست
به من نگو که چگونه بی تو زیستن را تمرین کنم
مگر ماهی بیرون از آب میتواند نفس بکشد
مگر می شود هوا را از زندگیم برداری و من زنده بمانم
بگو معنی تمرین چیست ؟
بریدن از چه چیز را تمرین کنم ؟
بریدن از خودم را ؟
مگر همیشه نگفتم که تو هم پاره ای از تن منی ...
از من نپرس که اشکهایم را برای چه به پروانه ها هدیه می دهم
همه می دانند که دوری تو روحم را می آزارد
تو خود پروانه ها را به من سپردی که میهمان لحظه های بی کسی ام باشند
نگاهت را از چشمم برندار مرا از من نگیر ...
هوای سرد اینجا رو دوست ندارم
مرا عاشقانه در آغوش بگیر که سخت تنهام
میدونستم نمیمونی اما باز به پات نشستم
میدونستم تو میدونی چشمامو رو همه بستم
حالا نیستی تا ببینی از همه دنیا گذشتم
دیگه از همه بریدم عزیزم خسته خستم
ساده بردی از تو یادت اون همه خاطره هارو
گفتی که با من میمونی تو قسم خوردی خدا رو
کاشکی بودی تا ببینی زجه های شب و روزم
کاشکی بودی تا ببینی گریه هام و حال و روزم
مینویسم دو سه خطی تا تو رو روزی ببینم
تو هوای غربت تو من مسافرم که میرم
دلم خوش بود کنار تو نمیدونی چه دلگیرم
همه دنیای من بودی میدونی بی تو میمیرم
چه بیرحمی که دل کندی بگو که گناه من چی بود
خیال کردم که میمونی ولی که افسوس تو رفتی زود
دلیل عاشقیت چی بود تموم حرف من این بود
دو دوست با پای پیاده از جاده ای در بیابان عبور می کردند
بین راه سر موضوعی اختلاف پیدا کردند و به مشاجره پرداختند
یکی از آنها از سر خشم بر چهره دیگری سیلی زد!
دوستی که سیلی خورده بود سخت آزرده شد
ولی بدون آن که چیزی بگوید روی شن های بیابان نوشت :
امروز بهترین دوست من بر چهره ام سیلی زد . . .
آن دو کنار یکدیگر به راه خود ادامه دادند به یک آبادی رسیدند
تصمیم گرفتند قدری آنجا بمانند و کنار برکه آب استراحت کنند
ناگهان شخصی که سیلی خورده بود لغزید و در برکه افتاد
نزدیک بود غرق شود که دوستش به کمکش شتافت
و او را نجات داد بعد از آن که از غرق شدن نجات یافت
بر روی صخره ای سنگی این جمله را حک کرد:
امروز بهترین دوستم جان مرا نجات داد . . .
دوستش با تعجب از او پرسید:بعد از آن که من با سیلی تو را آزردم
تو آن جمله را روی شن های صحرا نوشتی
ولی حالا این جمله را روی صخره حک می کنی ؟
دیگری لبخندی زد و گفت: وقتی کسی ما را آزار می دهد
باید روی شن های صحرا بنویسیم تا باد های بخشش آن را پاک کنند
ولی وقتی کسی محبتی در حق ما می کند
تا هیچ بادی نتواند آن را از یادها ببرد . . .
روزها، وقتی سجاده ات را پهن می کنی، به آسمان خیره می شوی تا منتظر کمر خمیده و نورانی ماه شوی، کتاب دعایت را ورق می زنی و می بینی که جای جای آن رحمت خداوند گسترانیده شده است. خداوند به تو می گوید گناهانت را می آمرزم، اگر چه به تعداد قطرات باران و برگ درختان و کف دریاها باشد.
جای دیگر، تو را صدا می زند و بشارت می دهد که نجات یافتی؛ از هر شدت و سختی. گویی این جواب همان نمازیست که خواندی.
آری، رمضان، لحظه لحظه اش رحمت خداوند است.
به خدا قسم، خداوند از مردم جز دو خصلت و خوی نخواسته: به نعمت ها اعتراف کنند که برای ایشان می افزاید، و به گناهان اقرار نمایند که آنها را می آمرزد. " حضرت امام محمد باقر(ع)"
خدایا! گناهان روزمره ی مرا ببخش.
بار خدایا! از کارهایی که کرده ام به تو پناه می برم از جمله:
1. از این که حسد کردم.
2. از این که تظاهر به دانستنی کردم در حالی که اصلا نمی دانستم.
3. از این که زیبایی قلمم را به رخ کسی کشیدم.
4. از این که شکمم سیر بود و یاد گرسنگان نبودم.
5. از این که مالی را که به تو تعلق داشت، از آن خودم حساب کردم.
6. از این که مرگ را فراموش کردم.
7. از این که قاه قاه خندیدم و سختی آخرت را فراموش کردم.
8. از این که در راهت سستی و تنبلی کردم.
9. از این که عفت زبانم را به لغات بیهوده آلودم.
10. از این که برای دوستم آرزوی کفر کردم که ایمانم نمایان تر شود.
11. از این که به کسی دروغ گفتم، در صورتی که آن جا حق این بوده است که راست بگویم.
12. از این که منتظر بودم تا دیگران به من سلام کنند.
13. از این که دیگران را به کسی خنداندم، غافل از آن که خود خنده دار تر از همه هستم.
14. از این که چشمم گاه به ناپاکی آلوده شد.
15. از این که زبانم گفت بفرمایید؛ ولی دلم گفت نفرمایید.
16. از این که منتظر تعریف و تمجید دیگران بودم، غافل از این که تو بهتر از دیگران می نویسی و با حافظه تری.
17. از این که غیبت دوستم را کردند و من از ته قلب خوشحال شدم.
18. از این که شکر نعمت را به جا نیاوردم و دلم می خواست کاش زیباتر و غنی تر بودم.
19. از این که نمازم را بی معنی خواندم و حواسم جای دیگری بود، در نتیجه دچار شک در نماز شدم.
20. از این که فراموش کردم باید خداگونه شوم، بلکه دوست داشتم کاری بکنم که شبیه دیگری بشوم.
21. از این که "شاید امروز آخرین روز عمر من باشد " را در کارهایم دخالت ندادم.
22. از این که حجاب چشم، گوش، دست و پا و دل را فراموش کردم.
23. از این که روزه خواری کردم.
24. از این که حرفی را به کنایه یا طعنه و یا زخم زبان زدم.
25. از این که برای کسی از روی کینه، دعای بد یا نفرین کردم.
26. از این که از هنر یا استعداد "فی سبیل الله " استفاده نکردم.
27. از این که مقامی به دست آوردم و دامنگیر غرور شدم.
28. از این که تعهد کردم که مواظب اعمالم باشم، ولی نشدم.
29. از این که در سختی ها ابتدا به مادیات متوسل شدم نه به "خدا "
30. از این که چیزی بلد نبودم و از سوال کردن آن عار داشتم.
"گناهان (مانند) درد و بیماری اند و دوای آنها طلب آمرزش از خداست و شفا و بهبودی موقعی است که دیگر به سوی گناه بازگشت نشود." امام علی (ع)
